201801-25 Bali/Lombok

DONDERDAG 25 JANUARI

 

Na een afscheids-fruitontbijtje met Frans en Martini brengt de taxichauffeur mij keurig op tijd naar het vliegveld van Denpasar.

We vertrekken met ruim een half uur vertraging en bij aankomst op Lombok duurt het ook weer lang met de bagage. Maar mijn driver staat  buiten geduldig te wachten met een bordje: Mrs. Elisabeth van der Kooi.

De rit van anderhalf uur naar de noordkust wordt wel ruim twee uur, vooral om dat het tegen het eind gaat plenzen van de regen.

Bij een klein strandje staat de speedboot al klaar. Met een paraplu wordt ik naar de wilde waterkant geleid, maar als ik aan boord ben – ik ben de enige passagier – ben ik toch doorweekt. Geeft niet: het is lekker warm, dus geen gebibber zoals in Nederland.

En als we na tien minuten aankomen bij het strandje van Villa Nautilus is het droog…

 

 

 

 

 

Ik word hartelijk verwelkomd.
Een paar jongens ontfermen zich over mijn bagage en even later ben ik bij het huisje dat de komende week mijn thuis zal zijn…

 

 

 

 

 

Dit is mijn zit-/slaapkamer…

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit is de entree naar het open restaurant…

 

 

 

 

 

En dit is het strand…

2018-01-29 Lombok

MAANDAG 29 JANUARI

 

Mijn vierde dag op Gili Meno.
De eerste twee dagen heb ik voornamelijk slapend doorgebracht, gaar als ik was van een reis die in totaal 29 uur in beslag nam – en van de inspanningen van de weken ervoor.

In bed liggen was overigens geen straf, want het water kwam zo ongeveer dag en nacht met bakken uit de lucht vallen, gepaard met indrukwekkende onweersbuien.

Pas eergisteren waren er een paar opklaringen, dus toen meteen maar een snorkeltour geboekt.

ik had van tevoren te snel mijn ontbijt naar binnen gewerkt, dus halverwege de tocht moest ik over de reling de vissen voeren… :-).
Qua koralen kon deze tour zich  niet meten met de schitterende en veelkleurige formaties die ik vorig jaar in Coron op de Filipijnen zag. Maar wat aan het eind van de tocht wel indrukwekkend was, was de onderwatersculptuur van een kunstenaar uit Gili Meno, over de vergankelijkheid van alles wat leeft..

 

 

 

 

 

 

Van opnieuw een zonnige ochtend maakte ik gisteren gebruik door een rit met paard en wagen te bestellen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het werd een verrassende trip van 40 minuten kris-kras over het eiland, langs smalle boomrijke laantjes en zandpaden, sommige nog vol plassen van de nachtelijke downpours. Het paardje trok ons er mooi doorheen met de ksss-ksss-aansporingen van de driver. Overal in het binnenland goed onderhouden huisjes met moestuinen, ambachtelijke bedrijfjes en winkeltjes. Mensen die vriendelijk groetten of zwaaiden. Alles straalde rust uit. Aan de westkust van het eiland trakteerde ik de voerman op een sprite en nam zelf een watermelon juice. Bij de bar hing nog een ludiek bewerkte kokosnoot. En op de terugweg kwamen we nóg een staaltje van creativiteit tegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Thuis wijdde ik mij na de siësta een tijdlang aan mijn boekvertaling. En ‘s nachts, toen ik om drie uur weer wakker werd, ging ik daar gewoon nog een paar uur mee door. Heerlijk, zo ongestoord werken op momenten dat je de geest krijgt… En ook leuk om bij het corrigeren van de Engelse tekst mijn boek weer eens door te lezen en hier en daar een update toe te passen.