2018-02-13 Phils

DINSDAG 13 FEBRUARI 

 

Nóg een weelderige ochtend…

Na mijn yoyo-yoga, een paar baantjes zwemmen op het dak en een warme douche daal ik af naar de eetzaal.

Ook het ontbijt in het Hue hotel is een feest.

Uit het overvloedige aanbod van Oosterse en Westerse lekkernijen beperk ik mij tot champignonsoep, een tomaten-/champignonomelet met toast, kleine pannenkoekjes met versgemaakte jams, orange juice, thee en koffie.

Als mijn koffers gepakt zijn, heb ik nog precies een uur voor een combi-massage: Zweeds, Thais en Filipijns. Opmerkelijk hier is dat bij een ‘full body massage’ noch de buik, noch het middenrif, noch de borsten worden aangeraakt. Niettemin heeft de masseuse een heerlijke touch, niet te zacht en niet te stevig.

Weer iets héél anders…

Dus om 12.15 uur zit ik relaxed te wachten op de taxi, die mij naar Lala Panzi (lala = slapen; panzi = plek)zal brengen, een wonderlijk ogend Bed & Breakfast, dat ik gisterenavond via mijn favoriete Booking.com online heb geboekt – voor drie nachten: ik wil me nu wel weer eens even rustig kunnen wijden aan mijn ‘projecten’. Ze hebben daar ook wifi, dus wie weet lukt het me eindelijk om de video’s op mijn smartphone die ik nodig heb voor mijn eerste filmmontage naar mijn Macbook te loodsen, hetzij via Dropbox, hetzij op een andere manier.

Het is wel een klein halfuurtje rijden van Hue naar mijn nieuwe onderkomen in de grotendeels verpauperde buitenwijken van Puerto Princesa.

Maar ik word allerhartelijkst ontvangen door een meiske Jean, dat vertelt dat de eigenaresse Karen (een Engelse van oorsprong) en haar Filipijnse echtgenoot bezig zijn, maar dat ik ze waarschijnlijk tegen de avond nog zal zien.

Jean laat mij kiezen tussen een mooie stijlvol ingerichte hideaway op zolder (waar ik voor badkamer en w.c. wel een trap af moet) en een wat gewonere (maar toch aangename) kamer met een tweepersoonsbed en een eigen badkamer met douche en w.c. op de 1^e verdieping, boven het in een binnenplaatsje gebouwde restaurantje The orange Gecko. Omdat ik er ’s nachts altijd wel een paar keer uit moet om te plassen, kies ik voor de laatste.

De muren van dit pension zijn gedecoreerd met primitieve, Afrikaans aandoende wandschilderingen.

 

 

 

 

 

 

 

Overal staan, liggen of hangen kunstwerkjes en snuisterijen, een mengeling van Afrikaanse, Filipijnse en Engelse huisvlijt/kitsch.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In mijn badkamer hangt een prachtig schelpengordijn…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

… en in mijn slaapkamer een kunstwerk van stukjes  zebra-huid.

 

 

 

 

 

 

Russisch intermezzo

In The orange Gecko, het kleine restaurantje dat ze kort geleden op het binnenplaatsje hebben gebouwd, zit een leuk ogend meisje, waar ik een praatje mee aanknoop. Ze heet Llana, is 28 en single, komt uit Rusland (St. Petersburg), maar haar familie is grotendeels van de Oekraïense oorsprong. Al sinds haar 16^e zwerft ze door de wereld. Sinds twee jaar woont ze in Shanghai, waar ze Engelse les geeft aan kindertjes van 3 tot 6 jaar. Ze heeft niet zoveel op met relaties, maar sluit niet uit dat ze ooit met een goede levensgezel zou kunnen optrekken. Kinderen op de wereld zetten hoeft van haar niet. Misschien ooit kinderen adopteren?

We praten honderduit. Ze kwam hier alleen maar om te lunchen, want ze zit in een hotelletje hiernaast. Maar als we horen dat ze hier lekkere cocktails hebben, (2 halen, 1 betalen), bestellen we er drie in totaal, die we samen delen. Als we ons gesprek ruim een uur later beëindigen en hartelijk afscheid nemen (zij vertrekt morgen naar El Nido) zijn we beiden enigszins aangeschoten…

Wifi, wifi, oh why, oh why

Ik vraag de wifi-code aan Jean, installeer me met de vele kussens in bed en ga meteen aan de slag. Binnen een half uur ben ik helemaal wanhopig, omdat de wifi zo traag blijkt te zijn dat ik mijn foto’s dus niet in mijn blog krijg..

Dan piep ik in arren moede via mijn smartphone mijn eigen vorig jaar ingestelde hotspot ‘yoyoopreis’ uit en hoera: die doet het, althans, voor de foto’s!

Dan ga ik op het internet maar eens de tijd nemen om uit te zoeken waarom Dropbox wel mijn foto’s, maar niet mijn video’s synchroniseert.

Wat de filmples betreft: na lang zoeken op het internetk kom ik er achter dat ik mogelijk via mijn Mac adapterplug filmpjes kan overzetten met een usb-verbinding. Hiervoor moet ik wel eerst de Android File Transfer app downloaden. Het werkt nog niet meteen, want ik moet een paar instellingen veranderen die ik aanvankelijk niet kan vinden. Maar na ruim een uur koppig doorzetten… Eureka! Nu kan ik mijn Galaxy-filmpjes gewoon naar de Mac slepen.

Ik hoop dat ik mij morgen nog kan herinneren hoe ik dat met die instellingen gedaan heb…

Als ik naar beneden ga voor een hapje, vind ik in de lobby bij de ronde bar een triest ogende volumineuze dame die mij begroet en zich voorstelt als Glennys. Ik ga even bij haar zitten en hoor dat zij een goede oude vriendin is van de gastvrouw, uit de tijd dat zij allebei in Zuid-Afrika woonden, en dat ze hier zes weken blijft.

Even later maak ik ook kennis met Karen, de eigenaresse en gastvrouw, die inmiddels is klaar is met een skype sessie van drie uur met Londen over een juridische kwestie, die naar tevredenheid opgelost lijkt te zijn. Ook zij is een weelderige matrone (later zullen er nog twee van dit formaat bijkomen), meer dan twee keer keer mijn volume, dat ze met gratie, humor en waardigheid draagt, steeds in andere ludieke jurken..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze dames doen mij denken aan de vrolijke Nana sculpturen van de Franse kunstenares Niki de St. Phalle.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al snel gaat ze weer aan het werk: morgen komt haar moeder met een deel van haar familie over uit Londen, ook voor zes weken, dus ze heeft genoeg te regelen en te doen.

Ik wend mij tot Kailo de kok, die op Booking.com geroemd wordt in de evaluaties van gasten over dit B&B, wat hij op het menu heeft staan. En hij maakt een heerlijke aangepaste groentenschotel met rijst voor mij klaar.

Voldaan duik ik daarna mijn bed in en slaap als een marmot…