2013 Bali

IN DIT BALI-BLOG 2013 STAAT HET MEEST RECENTE BERICHT BOVENAAN. DAARONDER GAAN WE TERUG IN DE TIJD.

27 februari 2013

Vandaag ben ik tweeëneenhalf uur gemasseerd door Dayu, onze gastvrouw…. heerlijk! Zacht en toch stevig en met een liefdevolle aandacht. Na een middagslaapje heb ik haar later op de dag met Esbima laten kennismaken. Dat viel goed! Morgen is Evert aan de beurt. Als ik zou willen zou ik de laatste paar dagen hier non-stop met sessies bezig kunnen zijn, want de drie nieuwe gasten zijn allemaal ook  nieuwsgierig geworden door de verhalen van Rinke en Dayu.

Evert heeft me al gevraagd of ik niet volgend jaar januari hier (het begin van) een Esbima-training wil komen geven… Dan kan hij wel zorgen voor deelnemers. Heel verleidelijk…

26 februari 2013

Gisteren hebben we met de hele ‘familie’ de full moon tour langs vier tempels gedaan. Daar zijn we zo’n zeven uur mee zoet geweest. Prachtig om een keer mee te maken hoe de Balinese Hindoes hun godsbeleving gestalte geven. In ieder geval veel kleuriger, gezelliger en levendiger dan wij in ons Calvinistische landje dat doen – voor zover we dat nog doen :-).

De rituelen zijn simpel en overal hetzelfde. Of je nou in de vrouwentempel, de wenstempel, de danktempel of de ‘Fingerprint of God’-tempel zit.

De plaatjes spreken voor zich.

De offerandes zijn ware kunststukjes, waar de vrouwen van iedere familie (gezinnen van 20 zijn hier niet ongebruikelijk, omdat veel mannen meer dan één vrouw hebben) dagenlang zoet mee zijn.

Al die parasolletjes zijn een uitnodiging voor de spirits om onder te schuilen

25 februari

Gisteren werd ik 69, maar op de verjaardagstaart was ik 96! Dus voelde ik mij ineens weer piep jong…

Dat is trouwens heel bizar: dat je je nog steeds een ‘blaag’  kunt voelen, ook al begin je aan je zeventigste jaar.

De dag begon al goed om 0.00 uur: met een skype-sessie met een 20-tal dierbaren die samen  mijn verjaardag vierden met een party in huize Yoyo.

Iedereen had iets lekkers meegenomen voor de maaltijd.

Sangito schreef: Het was een zeer geslaagde avond vol met ontmoetingen, vol van liefde, een geanimeerd rondje (van ruim drie uur !).

En Willem beaamde: Een bijzonder rondje na het skypen. Met veel aandacht.

19 februari

Daarna gezellig met haar wat gegeten en gedronken in zo’n tempelachtig donker houten restaurant gebouwd op poten boven het water.

1 Of 2 maart steek ik over naar Jakarta, naar mijn dierbare ouwe vrienden Peerke en Leny. Peerke vertrekt de 5e naar de Philippijnen, dus die zie ik maar eventjes. En Leny heeft wat mensen opgetrommeld die (in hun huis) wel  een workshopje met mij willen doen van één dag of misschien twee dagen. Dus ook weer leuk!

9 februari 2013

Alweer een week voorbij… Nog steeds ben ik de poort niet uit geweest om in mijn eentje de ‘gewone’ wereld hier te verkennen. Het voelt een beetje als leven in een klooster –  zonder tot een kloosterorde te horen – met als enige uitloop de zee en de tropische tuin. In deze stilstaande tijd en omheinde ruimte gebeurt er toch ook van alles. Vooral van binnen natuurlijk, maar ook van buiten. En er wordt gelukkig ook hier veel gelachen!

Evert,  onze ‘Pater familias’. had zijn 62ste verjaardag op 3 februari en er was warempel taart met slagroom! Omdat ik niet wist wat ik hem kon geven heb ik een gedichtje voor hem gemaakt aan de hand van de biografie die ik over hem heb gelezen en hoe ik hem ervaar. Klik op Verjaardagsknipoog van Quan Yin als je het wilt lezen. Quan Yin is de Chinese godin van het mededogen. Vorig jaar heeft mijn goede vriend en sjamaan-kunstenaar Sebastian Holzhuber (http://www.newrituals.com/) mij en een aantal andere vrouwen in wie hij deze Quan Yin kwaliteit bespeurt  ‘getransformeerd’ tot die godin. Omdat Evert door een aantal ‘zieners’ beschouwd wordt als de incarnatie van een godin die ‘de Moeder van alle Buddha’s’ wordt genoemd, leek het mij leuk om hem dat gedicht als ‘collega’ toe te sturen.

Af en toe wordt er wel een beroep gedaan op mijn mededogen. Nadat de 11 luidruchtige Chinezen waren vertrokken was het een tijdje rustig. Maar daarna arriveerde er weer een Chinees gezelschap van 8 mensen met veel gekwetter en een gigantische eetlust (Evert was er helemaal ontdaan van omdat er herhaaldelijk voor de andere gasten praktisch niets meer over bleef). Toen ook die weer weg waren kwam er een welgesteld gepensioneerd Nederlands echtpaar waarvan de echtgenote over van alles en nog wat – hier, daar en overal –  op- en aanmerkingen had. Haast niet om aan te horen. Gisteren zijn ze vertrokken naar luxere oorden met wat meer ‘Röhring’.

In hun plaats kwamen Frans en Martini, het pas getrouwde stel, die als huwelijkscadeau van Evert een paar nachten gratis verblijf op Pantai Mas aangeboden hadden gekregen. Ze bivakkeren sinds hun bruiloft in een hotel in Legian (in het zuiden dicht bij vlieghaven Denpasar) omdat het huisje wat ze in die stad gehuurd hebben gerenoveerd wordt. A.s. maandag of dinsdag kunnen ze er eindelijk in en gaan dan écht met hun ‘huishouden’ beginnen. Het ziet er naar uit dat de huwelijkse staat Frans – die zichzelf een tweede Mr. Bean noemt en zeker zo neutotisch is – goed doet en wat rustiger maakt.

In al dit komen en gaan is Rinke, de Rotterdamse ‘zoeker’ waarover eerder heb verteld, de enige stabiele factor. Met hem heb ik  boeiende hart-tot-hart gesprekken. Maar hij gaat een dezer dagen weer moven: naar Java, Sumatra, misschien Cambodia en Thailand. Jammer, ik zal hem missen…

De dood van Sjaak Broekhuizen – die samen met zijn vrouw Fredie een jaar heeft geflowerd – kwam eergisteren toch nog als een schok. Hoewel hij al kanker had toen hij bij ons kwam en heel broos en ‘doorschijnend’ was, zag het er naar uit dat de alternatieve warmtebehandelingen in Duitsland de tumor in zijn prostaat hadden doen slinken. Maar blijkbaar waren er toch uitzaaiingen in de botten. Gelukkig is hij vredig vertrokken. Ik ben blij dat Fredie en hij samen dat Flowering-proces hebben doorgemaakt en tussen alle behandelingen door ook nog wat hebben kunnen reizen.

Ik bewaar goede herinneringen aan deze stille, bescheiden en laconieke man.

Verder kwam gisteren het teleurstellende bericht van Heloise – die hier maandag zou arriveren – dat ze (voorlopig?) niet kan komen. Haar  oude poes Jemima is heel ziek. Ze blijkt tumoren in borstkas en maag te hebben en ook een schildklieraandoening. Ze wil niet meer eten en drinken. Heloise kiest ervoor om het nog even aanzien, maar als ze teveel pijn gaat lijden wil ze haar laten inslapen. In ieder geval voelt het goed om nu bij haar blijven en de hele Bali-reis staat dus even op losse schroeven.

We hebben vanmiddag geskypt met de webcam en ze was erg verdrietig. Ook omdat een vriendin van haar borstkanker blijkt te hebben, ze onlangs na veel wikken en wegen haar relatie verbroken heeft en een andere goede vriend Dave in Ierland sinds kort in de gevangenis zit vanwege een drugs- en pokeraffaire waar ik meen ik al eerder over vertelde.

“‘Het lijkt wel of ik niets meer onder controle heb en volslagen machteloos sta. Alsof alles en iedereen me ontglipt en ik steeds meer moet loslaten”, zei ze. En zo is het natuurlijk als puntje bij paaltje komt. We mogen hier even rondlopen, ons zegje zeggen, ons dingetje doen en het idee hebben dat we iets of iemand zijn. Maar net als de golven van de zee die elkaar overlappen en uitvlakken wordt alles wat we ‘hebben’ – en ook wij als ‘individu’ – mettertijd weggevaagd.

Eduard en Janette hebben gisteren het laatste stuk van de boekvertaling opgestuurd. Het was leuk om te horen dat ze aan het vertalen veel beleefd hebben. Ik voel nu wel de drang om mij – na(ast) al het gespeel met de iPad, de apps, de website, de Samos-Intensives, de e-mail correspondentie en alle foto’s) toch maar eens wat meer te focussen op de nakijk- en corrigeerklus. Ik heb nu ongeveer een kwart gedaan, dus er is nog heel wat werk aan de winkel.

Toch blijft het dolce-far-niente gevoel de overhand hebben, omdat ik kan gaan slapen wanneer ik wil en steeds per moment mee kan gaan met de impulsen die er zijn, in een soort eindeloos uitgerekte tijd. De eeuwige golfslag van de kabbelende zee op de achtergrond werkt daar natuurlijk ook aan mee.

Het is ongemerkt weer laat geworden – of liever, vroeg: vijf over vijf ‘s morgens. In de verte hoor ik de zangerige roep van een imam in de naburige moskee Tijd om het lijf maar weer eens uit te strekken in mijn driepersoonsbed…, met de airco op een ‘koele’ 26 graden (het is hier buiten nu 31 graden) en de klamboe als een knus tentje  om me heen – ook al zijn de schaarse muggen zo te zien al vertrokken vanwege de wierook en de rozemarijntak in mijn kamer. Ik hoef geen wekker te zetten…

2 februari 2013

Eindelijk ben ik begonnen met het nakijken van de Engelse boekvertaling en neem ik af en toe de online-cursus Levenskunst ter hand. Maar wel rustig aan en  afgewisseld met lezen, snorkelen, veel slapen, Word-feuden met broer Jack, spelen met mijn iPad aan de hand van het Handboek voor Senioren, lekker eten en goede gesprekken.

Ik zit nu in een ‘gewone’ kamer. Maar ook comfortabel, met airco, een breed bed, een schrijftafel en een badkamer met een gulle douche. Vanaf de galerij, waar ook een schrijftafeltje staat, heb ik een prachtig uitzicht over de tropische tuin, terwijl ik schuin rechts toch ook de zee nog zie. ‘s Nachts hoor ik de  rustgevende golfslag van de zee als achtergrond van het krekelconcert en de tokkèh-roep.

En elke avond genieten van schitterende zonsondergangen…

Tot mijn verrassing liet mijn vriendin Heloise Pilkington uit Glastonbury een paar dagen geleden weten dat ze 11 februari  hierheen komt (voor drie weken!) en mee wil doen aan mijn workshop (of dat een één-op-éen affaire wordt moeten we nog afwachten; voorlopig is zij de eerste die zich aanmeldt :-)).

Kijk, dit is Dimas, de zoon van Evert onze gastheer. Een lekker vurig en humoristisch  no-nonsens jong met een warm hart en vol tatouages. Zat vroeger in een hip-hopband en deed alles wat God verboden had. Hij is nu wat ‘bedaard’ en heeft – samen met zijn vriendin Dewi – een toegewijde inbreng in het reilen en zeilen hier.

En dan heb je de honden, die er doorgaans zo bij liggen… Deze hier heet Donny.

Morgen is Evert jarig. Hij wordt 62. Voor de gelegenheid heb ik een gedicht voor hem gemaakt dat ik vannacht naar hem toe mail. Om het te zien klik: Verjaardagsknipoog van Quan Yin.

29 januari 2013

Weer op honk, lekker. Dit is een foto vanaf mijn balkon. Gisterenavond en vanochtend bezig geweest met het downloaden, bewerken en versturen van alle foto’s die tijdens onze weekendtour naar het zuiden zijn gemaakt.

De elf Chinezen die hier een paar dagen voor leven in de brouwerij zorgden (een hele grappige andere energie)  zijn gisteren enthousiast wezen duiken met Evert en zoon Dimas, wat met een paar van de beginners de nodige angstige momenten heeft opgeleverd, zoals ik tijdens het avondeten van Dimas hoorde. Eéntje heeft het ternauwernood overleefd… – al had ze het zelf niet in de gaten.

Vandaag zijn ze weer vertrokken. Shirley, één van hen met wie ik een paar spontane hartsontmoetingen had, kwam zojuist mijn open deur binnenvallen terwijl ik hier in m’n nakie zat te laptoppen… Ik taxeerde even of ik snel iets aan moest trekken, maar ze leek het te kunnen handelen en dus deden we een afscheidshug ‘in natura’…

De rust is weergekeerd. Het getierelier van de vogels, het ruisen van de zee en het geluid van koeienbellen in de sawa’s aan de overkant van de weg omlijsten deze zonnige morgen. Ik ga nog een paar yoyoyoga-oefeningen doen, douchen en dan maar eens een bananapancake-ontbijtje scoren en wat lezen in het ‘prieeltje’ beneden

28 januari 2013

Het afgelopen weekend zijn we met de ‘Evert familie’ van Pantai Mas (www.pantai-mas.com) naar het Zuiden van Bali gereisd (dan ben je bijna drie uur onderweg door de bergen van het binnenland en een waanzinnige verkeerschaos in de steden Denpasar, Legian en Kuta in het Zuid-Westen).

Op zaterdag trouwde daar (in een RK kerk) Frans Steijger uit Nijmegen – die in de afgelopen jaren vaak voor de Flowering groepen in heeft gekookt – met een Javaanse schone die hij hier vorige winter heeft ontmoet, hetgeen een drastische wending aan zijn leven heeft gegeven…:-). Ze hebben al een huisje gevonden in Legian dat ze aan het opknappen zijn en hij gaat zich hier het grootste deel van het jaar vestigen. Zijn schoonfamilie (Indochinezen) spreekt nauwelijks Engels, dus hij is dapper bezig het Bahasa onder de knie te krijgen.

Evert heeft hem met allerlei praktische zaken bijgestaan (via Frans en zijn vriend/getuige Peter van de Griendt – die een paar jaar terug ook op Bali ‘gehooked’ is – ben ik trouwens vorige winter met Evert en Pantai-Mas in contact gekomen). Dus die was ook uitgenodigd, wat prettig was omdat ik met hem, zijn zoon Dimas  (chauffeur) en Rinke kon meerijden.

Na de receptie – met een heerlijk buffet – werd de bruidstaart aangesneden en zijn we met een paar intimi de bruidssuite van het hotel gaan bezichtigen.

Vervolgens zijn wij doorgereden naar een kampung (nederzetting) in Klungkung in het Zuid-Oosten, waar de uitgebreide schoonfamilie van Evert woont (de familie van zijn vrouw Dayu en de familie van Dewi, de verloofde van zijn zoon Dimas,  zijn ook weer familie van elkaar).

Ik had van kampungs een beeld dat het primitieve huttendorpen zijn, maar ik werd gastvrij verwelkomd in een prachtig volgens oude tradities opgezet en mooi onderhouden complex van tuinen, huisjes en kamers rond een centrale familietempel te zijn. Wel eenvoudig en zonder al het comfort van Pantai-Mas, maar heel mooi en met een ‘kloppend hart’.

(Wat minder vond ik het hanengevecht dat ik de volgende dag zag in de aangrenzende tuin… Moeilijk om aan te zien. Maar ja, dat heb ik met stierengevechten ook. En dan heb ik het nog niet over onze (keurig buiten zich gehouden) slachterijen en de kuikens en plofkippen op de lopende band…).

Onze gastheer Evert is (o.a) gewijd tot Hindoe priester. En een tante van de familie – ook een priesteres – zou samen met hem in Klungkung een inwijdingsceremonieel (voor de ‘Tweede geboorte’) houden voor één van de Nederlandse gasten hier, Rinke Te Dorsthorst uit Rotterdam, met wie ik een leuk contact heb.

Rinke heeft april vorig jaar al zijn spullen verkocht en reist sindsdien door de wereld ‘op zoek naar zichzelf’. 31 Januari gaat hij verder op zijn reis, te beginnen met Thailand.

Voor zijn initiatie werd hij gekleed in de traditionele Balinese tempeldracht.

Al ruim een week van tevoren werden hier op Panta Mas voor zijn ceremonie honderden ‘offerings’ klaargemaakt. Kleine arrangementjes van uitgesneden en samengevouwen bladeren, bloemen en vruchten, om de goden aan te roepen en te behagen.

Ze werden overal in en om het huis geplaatst en ook op de motorfietsen en de auto’s. Voor een goede reis en een behouden thuiskomst. Mandenvol waren meegekomen naar de kampung en werden ook daar overal verspreid.

Hoewel noch Rinke, noch ik een duidelijk beeld hadden van de exacte betekenis van de uitgebreide voorbereidingen en rituele handelingen die in alle rust en met een natuurlijke gratie en vanzelfsprekendheid door de betrokkenen jong en oud werden verricht was het voor mij bijzonder om zo’n ceremonie mee te maken en te genieten van de aandacht en de toewijding van de mensen die hem vormgaven.

En Rinke, ontroerd door alle liefdevolle aandacht en zorg voor zijn persoon, kon op bepaalde momenten tijdens het ritueel tot zijn verrassing duidelijk voelen dat er iets gebeurde binnenin hem, dat er energieën bewogen en verschoven en iets werd ‘aangeraakt’. Deze ervaring heeft zeker bijgedragen aan een verdieping in zijn bewustzijn.

Na het ceremonieel in de kampung reden we in een klein half uurtje naar zee, waar nog andere rituele handelingen werden verricht en o.a. het door Rinke zelf verzamelde water uit 35 verschillende bronnen op het eiland over hem werd uitgegoten. Mooie, bijna bijbelse taferelen. Het duurde wel heel lang allemaal en ik ben op een goed moment onder een afdakje maar even een dutje gaan doen.

Toen – terug in de kampung – alles was opgeruimd en ingepakt zijn we via een andere schitterende bergroute – ook weer in bijna drie uur – naar huis gereden. Dit keer kwamen we langs de twee grote slapende vulkanen (de grootste heet Mount Agung). Indrukwekkend en majestueus.

Thuis op Pantai Mas heb ik samen met Rinke nog gezellige gesprekken gehad met Jeanette, een leuke pittige vrouw die in de mobiele intensive care werkt (zorg aan huis en in hospices) en hier vijf weken vrijwilligerswerk heeft gedaan in een kinderopvanghuis (dat Evert en Dayu hebben ‘geadopteerd’) een klein uur hier vandaan. Ze was een paar dagen op Pantai Mas om even bij te komen, voordat z elders op Bali nog een paar weken gaat doorbrengen om vervolgens in Nederland weer aan de slag gaat. Vanmiddag is ze vertrokken.

25 januari 2013

Oase

Zo, daar zit ik dan sinds zes dagen op Bali, na een geconcentreerde schildermarathon, een goed verlopen count-down (met liefdevolle ondersteuning van de intimi) en een lange reis (29 uur van huis tot huis). Een oase van weldadige warmte, tijdloosheid en rust na een periode van ‘pezen’ onder tijdsdruk in een koude kerk.

Mijn verkleumde botten en  verstijfde spieren zijn weer bijgekomen, mede dankzij een stevige massage en Tigerbalm pleisters op mijn linker trapezius en scalenus (nekspieren).

De eerste paar dagen heb ik zeg maar in coma gelegen en ook nu geef ik toe aan de slaap elk moment dat die mij overvalt. Langzaamaan verdwijnen de dromen waarin de beproevingen van het schilderproces mij nog even achtervolgden.

Heerlijk om hier mijn eigen bioritme te vinden en te volgen, zonder agenda, afspraken en telefoontjes. Hoewel het heel leuk was om het hele team gisteren even op mijn scherm te zien tijdens een Skype sessie!

Pure luxe

Ik had voor de eerste week een comfortabel 2-kamer appartement gekozen. (Na de bruiloft van Frans en Martini verhuis ik naar een ‘gewone’ goedkpere kamer.)

En wat voor een appartement! Een zitkamer met vier ramen met uitzicht op zee en twee met uitzicht op de weelderige tuin. Een galerij rondom, waar ik buiten kan zitten werken aan een eigen schrijftafeltje.

Verder een badkamer met royale douche en een slaapkamer met queen-size hemelbed en airco (soms wel lekker om even te slapen in een ‘koele’ temperatuur van pak ‘m beet 24 in plaats van 30 graden – hoewel ik vrij snel aan de warmte hier gewend ben geraakt en gemakkelijker zweet dan in de sauna!).

Ik heb een (niet naadloos sluitende) klamboe rondom mijn bed, maar met de elektrische muggenverjager en het openzetten c.q. dichthouden van deuren op de goede tijden van de dag blijft het muskietenbezoek minimaal. En daarbij heb ik van de GGD nog wat DEET-spray meegekregen. Het valt trouwens ook buiten erg mee met de muggen. Alleen tegen de avond heeft zo’n – vrijwel onzichtbaar! – bijtertje me wel eens te pakken).

Fauna

De tuin zit vol onbekende vogelgeluiden en ‘s avonds tsjirpen de krekels en is er de wegstervende 5- tot 7-traps-roep van de tokkèh (gekko).

Er zijn veel huisdieren hier: zes honden (Sjerah (v), Donny (m), Hercules (m), Regi (v), Pritty (v), en puppy Bubbels (m); twee katten Jari (grijs) en Sira (rood); één kip (Jojo :-)) en een haan (Hedu). Verder twee tortelduiven (een bruine en een witte) en een solistische vogel in een kooi die ook de meest wonderlijke geluiden maakt terwijl hij zich ‘opblaast’.

Bezoek

De tweede avond had ik gezelschap in de badkamer (die een open verbinding heeft met de galerij): op de kraan van de wastafel zat een groene reuzensprinkhaan mij taxerend aan te kijken. Na hem een tijdje bewonderd te hebben heb ik hem toch maar gevangen met mijn groene shawl en uitgelaten. Beetje griezelig wel, dat gespartel van die harde onderdelen.

De Mensen

De mensen hier zijn allerliefst. Ontwapenend open en verzorgend zonder opdringerig te zijn. Naast Evert, zijn vrouw Dayu en hun geadopteerde dochtertje Sahira (12) zijn er:

Agus (hoofd van de staf)
Dimas (chauffeur en manusje van alles, zoon van Evert uit zijn eerste huwelijk)
Dewi (vriendin van Dimas, ook multi-inzetbaar)
Putu Budi (tuinman)
Gede (Security
Dayu-2 (keuken)
Komang Chi (keuken, huishouding)
Iluh (keuken
Ketut (Roomboy)

Evert

Evert is een man met een missie (die wellicht niet los te zien is van zijn jeugdervaringen en die gesterkt werd door de Vrijmetselarij en de profetieën van Sjamanen en Javaanse priesters). Zijn vader – die een tijdlang het huwelijk ontvluchtte in het Vreemdelingenlegioen –  sloeg hem, zijn moeder stierf aan kanker toen hij 13 was en hij groeide daarna op in een weeshuis waar hij (toen hij de verkrachtingen van de begeleiders beu was) op zijn 15e uit ontsnapte om zich aan te monsteren bij de scheepvaart.

Vanaf zijn 17e trok hij als hippy/straatzwerver door Nederland, België en Denemarken. Daarna was hij hij zeven jaar road manager en talentenjager. Op het spirituele pad verdiepte hij zich in het Indiaans en Indisch Sjamanisme en de Sufi-beweging van Hazrat Inayat Khan. Later werd hij ook Vrijmetselaar. Hij trouwde de dochter van een Javaanse sultan, werd  door priesters van animistische Kebatinan-beweging (‘De Stille Kracht ‘) aldaar ‘herkend’ als de incarnatie van de Moeder van alle Boeddha’s en ontving verschillende inwijdingen.

Zijn huwelijk strandde en na vele omzwervingen kwam hij terecht op Bali, waar hij zijn tweede partner Dayu vond, de dochter van een priester uit een hoge Hindoeïstische kaste. Met haar richtte hij in 2004 Pantai Mas op, dat geleidelijk bij de Balinese bevolking en autoriteiten aanzien verwierf als religieus/spiritueel centrum Hier kunnen mensen van allerlei achtergronden terecht voor healing, yoga, workshops, lering, tempelceremonies, meditatie, of sabbaticals. Onlangs adopteerden Dayu en hij een opvanghuis voor thuisloze kinderen van 3 tot 18 jaar, gerund door een Zen-boeddhiste. De kinderen zijn af en toe op Pantai Mas te gast. Ook willen ze het centrum toegankelijk maken voor rolstoelgasten.

Eten en drinken

Het eten is simpel maar lekker. Ik ontbijt meestal met banana pancake of nasi goreng met een spiegelei. ‘s Avonds zijn er gevarieerde rijstgerechten met groenten en soms vlees of vis. En verder kan ik de hele dag tot 16.00 uur zoveel  tropical fruit smoothies of koffie en thee bestellen als ik wil.

Ze zijn hier niet zo op alcohol (hoewel Evert een stevige roker is en naar ik vernam ook wel een wijntje lust), maar ik heb een paar dagen geleden na het avondeten toch een biertje gescoord! Dat ik overigens de aperitiefjes niet mis is een plezierige bijkomstigheid.

De Zee

Je stapt hier zo via vijf treden van het terras het (6 m smalle) strandje op – dat bij vloed helemaal weg is – en de zee in. Die ziet er grijs uit vanwege het donkere zand, maar het water is helder en transparant.  Er zijn ‘s avonds waanzinnig mooie zonsondergangen, vooral nadat er ‘s middags zo’n flinke tropische regenbui is geweest (‘s morgens schijnt altijd de zon, soms met wat lichte bewolking, maar net lekker).

Tot gisteren had ik me nog niet de zee in gewaagd en mij beperkt tot het kleine maar lekkere zwembadje. Maar gisteren ben ik er met snorkel op uit gegaan. Het water is lauwwarm, zeker zo’n 25 graden!. Aanvankelijk alleen maar ondiep en zand, maar tegen dat je het koraalrif nadert beginnen de onderwaterlandschappen zich af te tekenen en krijg je de meest wonderlijke en kleurige levensvormen voor ogen. Ik ben nog niet heel ver geweest, maar het proeft naar meer en ik ga ook zeker nog een keer ‘echt’ scuba duiken met Evert, die als duikmaster gespecialiseerd is in bibberige beginnelingen.

Huiswerk en uitstapjes

Aan mijn boekvertaling ben ik nog niet toegekomen, laat staan aan de online cursus. Maar ik wacht rustig tot er een duidelijke impuls komt om te starten. Intussen ga ik zaterdag naar de bruiloft van Frans Steijger met zijn ‘ware’ Javaanse liefde Martini, in Legian. Wil je ze zien, klik dan op Uitnodiging BRUILOFT Martini en Frans Dat is 3 à 4 uur rijden van hier.

Dan blijven we in de kampung ergens in het Zuiden (bij Klung-Klung) overnachten, want daar krijgt een andere gast op Pantai Mas, een jongeman genaamd Rinke, zondag een soort ‘tweede-geboorte-inwijding’. Voor dit ceremonieel zijn ze al hier al dagen offerandes aan het maken. Hoewel ik niet zo’n ritueel-en-ceremonie-mens ben (behalve natuurlijk als het om mijn eigen ‘ritueeltjes’ gaat :-)) lijkt het me leuk om zoiets een keer mee te maken.

Leven in de brouwerij

Gisteren was het hier ineens gedaan met de stilte. Een zwerm van 11 Chinezen (vijf volwassenen en zes kinderen waarvan sommigen een klein beetje Engels spreken) streek neer voor een paar dagen. Het zijn vrienden van Didi, de zen-non die het kindertehuis in de bergen begeleid. En ze hebben de tijd van hun leven in en om het zwembad en de zee! Ook wel weer leuk voor de verandering.

De workshop Fresh Beginnings

Na de workshop – als die doorgaat 🙂 wil ik graag nog mijn vrienden Peerke en Leny in Jakarta bezoeken. Maar omdat blijkt dat Peerke al op 5 maart naar de Philippijnen vertrekt (voor de voorbereidingen voor de bouw van hun ‘old-age-home’), wil ik wat eerder klaar zijn met de workshop. Zodat ik nog een paar dagen hier heb om na te genieten en dan rond 2 maart naar Jakarta kan vertrekken. Ik heb dan een paar dagen om Peer nog even te zien en zal dan naar alle waarschijnlijkheid tot 10 maart bij Leny blijven.

Zoals het er nu uitziet kunnen mensen die aan Fresh Beginnings meedoen kiezen tussen een lang weekend (van 22 t/m 24 februari) of zes dagen (t/m 27 februari. De deelnamekosten zijn dan ook wat lager, zodat de reis beter te behappen valt. Ik moet die wijzigingen uiteraard nog wel even aan iedereen doorgeven. Dat doe ik vanmiddag.

Zie de gewijzigde info elders op de website.