2018-02-18 Phils
MAANDAG 12 FEBRUARI
Grasse matinée
Als ik om half negen wakker word realiseer ik me dat ik nog een hele ochtend heb voordat ik om half twee de taxi naar het vliegveld neem. Heerlijk!
Mijn viegtuig naar Palawan is om 16.15 en omdat het een binnenlandse vlucht is denk ik dat twee uur van tevoren aankomen ruim voldoende is.
Na mijn Yoyo-yoga oefeningen in bed neem ik een uitgebreide douche en pak ik alvast mijn koffers. Dan wandel ik rechtsom-rechtsom naar de winkeltjes onder de arcade aan de buitenzijde van het Shell blok. Daar vind ik een lekker breakfast tentje en op mijn gemak doe ik mij tegoed aan een ontbijtje met scrambled eggs, toast en thee, met een iced moccha toe. De wifi-verbinding hier is beter dan die in mijn Shell-cel, dus ik kan ondertussen mijn e-mails bekijken en een potje Wordfeuden met mijn ouwe vriendinnen Joke in Holland en Leny op Mindoro.
Op de heenweg kwam ik langs een nailstudio, en omdat ik al een paar dagen met vinger- en teennagels rondloop die wel aan een knipbeurtje toe zijn besluit ik na het ontbijt om mij voor 6 Euro een half uur lekker te laten verwennen door een lief meiske.
Buiten neem ik nog een foto van het blinkende fire-arms station, bewaakt door twee brandweermannen in vol ornaat met smetteloos witte overhemden, stoere epauletten en goudomrande petten – die helaas niet op de foto mogen.
Vervolgens ben ik mooi op tijd voor het uitchecken om 12.00 uur. Daarvoor moet ik mijn sleutelkaart naar de brievenbusruimte brengen en in postvakje 328 doen, waar Irish hem later kan ophalen voor het schoonmaken van de kamer.
Dan bestel ik mijn taxi en krijg van de receptionist te horen dat ik voor Air Asia op Terminal 3 moet zijn. Vreemd, want mijn Saoedi-Arabische reisgenoot had mij gisteren op weg van Denpasar naar Manila verteld dat Air Asia op Terminal 4 is. Maar goed, ik ga er van uit dat ze het hier in dit giga-hotel wel weten.
Ik installeer mij met mijn laptop in een gerieflijke zithoek in de balzaal-lobby voor een uurtje bloggen.
Irish komt nog langs met haar dochtertje, dat gelukkig wat minder druk en aanstellerig doet dan gisteren.
We maken uiteraard nog een selfie (een ware rage hier in de Filipijnen) en zij raadt mij aan om toch maar wat eerder dan half twee te vertrekken.
Ik volg haar intuïtie en zo zit ik om kwart over één al in de taxi. We nemen de tolweg, om het drukke verkeer te ontwijken. Brrr… fijn dat ik behalve mijn adapter en local card verder niets te zoeken heb in Manila…
Kafkaiaans avontuur
In de gigantische vertrekhaI van het vliegveld is het een hele zoektocht naar de incheckbalies van Air Asia. Overal zie ik Cebu Pacific en Philippine Airlines. Tenslotte beland ik bij een informatiestand, waar blijkt dat Air Asia niet in Terminal 3 is maar in Terminal 4. En dat ik daarvoor een shuttlebus moet hebben, die ik een verdieping lager kan vinden bij Arrivals Exit 13B.
Daar aangekomen blijkt dat niet te kloppen. Ik moet helemaal naar het eind van de Arrival hal, dan links, dan door de security check en vervolgens naar de ticketbalie.
Bij de ticketbalie aangekomen hoor ik dat er pas weer een shuttlebus gaat om kwart voor drie. Oooh… en hoe lang doet die er over naar Terminal 4? Dat blijkt af te hangen van het verkeer. Maar ik moet wel rekenen op een half uur tot drie kwartier. Jeetje… en om kwart voor vier is het al boarding time! Als ik daar dan ook nog langs security etc. moet wordt het wel kielekiele of ik vandaag nog in Palawan aankom.
We kijken samen nog eens op mijn vliegticket en dan… ontdek ik tot mijn verbijstering/opluchting dat ik niet met Air Asia maar met Cebu Pacific vlieg!
Blijkbaar was ik in de war met mijn ticket naar Vietnam, dat ik sinds mijn aankomst in de Filipijnen in mijn schoudertas heb ingeval ik – om een visumaanschaf te vermijden – moet kunnen bewijzen dat ik binnen 21 dagen weer het land uit ga. Wat een geluk dat ik dat nu zie!
Terug dus naar Departures. Daar staat een lange slingerslangerrij voor de incheckbalie. Ik zucht. Mijn benen zijn doodmoe van al het heen en weer gerij met twee koffers – en mijn knie speelt op. Beetje buigen en strekken dan maar. Gelaten kijk ik rond en mijn blik kruist die van een vrouw die één slinger verderop staat. Een glimlach van herkenning. Wij halen beiden onze schouders op grinniken en schuifelen verder. De tijd tikt door. Het is bij half drie. Gaat dit allemaal lukken binnen een uur en een kwartier?
Drie kwartier later ben ik dan toch aan de beurt. Ik vraag een raamplaats, omdat ik graag Palawan van bovenaf wil zien als wij aankomen. Dat kan alleen nog als ik helemaal achterin ga zitten op nummer 30A. Nou, OK dan maar.
Inderdaad ben ik om kwart voor vier bij de gate, waar alles propvol zit met vooral Chinese groepen (het is de 16e februari Chinees nieuwjaar en veel Chinezen nemen in deze tijd vakantie). Ik vind toch nog een plaatsje en ontspan. Even later horen we dat het vliegtuig vertraging heeft. En nog een half uur later dat er een gate change is. Op weg daar naartoe breng ik nog even een plas weg. Als ik uit de toiletten kom hoor ik dat mijn naam wordt omgeroepen voor de last call. Ja, ze hebben nu haast!
Gelukkig ben ik al bijna bij de nieuwe gate – en als ik als laatste het vliegtuig binnenstap blijkt er nog een lange rij passagiersin het gangpad te staan. Dat duurt nog wel even voordat ik bij nummer 30A ben… De stewardess kijkt op mijn boarding card. “You can also sit here, Ma’am, if you like.” en ze wijst naar de voorste rij, waar nog twee stoelen vrij zijn, alleen niet de raamplaats: daar zit een uitnodigend glimlachend moslima-vrouwtje. Dankbaar laat ik mij zakken in de stoel aan het gangpad en dump mijn schoudertas in de middelste stoel. Dan maar geen bird’s eye view van Palawan. Lekker veel beenruimte – en de w.c. dichtbij.
En dan… een nachtje luxe!
De vlucht verloopt voorspoedig.
En aankomen op dit kleine vliegveld, gelegen in het groen, is een verademing.
Ik heb voor 1 nacht gebruik gemaakt van een last-minute aanbieding bij het Hue-hotel: 47 Euro inclusief ontbijt in plaat van 78.
Aan de overkant van de uitgang staat een chauffeur van het hotel mij op te wachten. Of liever: hij verwacht iemand anders, die niet blijkt te zijn aangekomen (mijn e-mail ter bevestiging van de ophaalshuttle was kennelijk nog niet doorgekomen). Maar hij is blij dat hij nu mij kan meenemen.
Het Hue hotel is een mooi staaltje van sobere esthetiek. Alles ademt schoonheid en goede smaak.
De service is voortreffelijk. Deze mensen zijn duidelijk goed geschoold in hospitality en hebben maar één doel: te zorgen dat het hun gasten aan niets ontbreekt.
Ik heb een kamer met twee grote bedden naast elkaar, een badkamer met stortdouche/handdouche, zitbank en glazen wand, een groot TV-scherm (dat ik niet aan het gehad) en – het belangrijkste van alles: een supersnelle wifi-verbinding.
Er is een zwembad op het dak, een massagesalon en een uitstekend restaurant.
Nadat ik heb gedoucht bestel ik een Indiase oorkaars-sessie van een half uur op mijn kamer (mijn linker oor was een beetje verstopt en het heeft wat geholpen)
In het restaurant doe ik mij vervolgens tegoed aan een bijzondere cocktail en een vegetarische schotel.
Boven in bed maak ik dankbaar gebruik van de goede wifi-verbinding door de foto’s van mijn vorige blog te uploaden en te plaatsen.
Dan spreid ik mij uit op mijn weelderige matras, omringd door zachte kussens, en doe mijn best om zo lang mogelijk wakker te blijven om van deze zalige sensatie te genieten. Maar de slaap wint het…
