2018-02-16 Phils
16 FEBRUARI
Toch nog maar even hier blijven…
Inmiddels heb ik drie nachten in Lala Panzi geslapen en overdag in alle rust aan mijn blog, e-mails en foto-uploads gewerkt. Vandaag had ik door zullen reizen naar El Nido.(drie uur met de bus).
Maar het is vandaag Chinees Nieuwjaar en alle hotels daar zitten vol, zodat je alleen terecht kunt in de allerduurste locaties. Ook hoorde ik dat El Nido de laatste jaren aardig vervuild en verpest is raakt door het toerisme. En dat island hopping daar aanzienlijk minder spectaculair is dan in Coron (een eiland ten noorden van Palawan), waar ik vorig jaar uitgebreid mijn hart heb kunnen ophalen.
Dus heb ik besloten om hier in Puerto Princesa te blijven en wellicht in het weekend alleen een underwater river dagtour te doen. Dat schijnt wel een bijzondere ervaring te zijn. Tijdens een wandelingetje afgelopen woensdag ontdekte ik hiernaast nog een hotelletje, Floral Villarosa, dat er wonderschoon uitzag. Wat meer ‘upmarket’, en ook met een zwembad. Zij hadden alleen nog plaats op 19 en 20 februari en ik heb meteen online geboekt. Mijn verblijf hier in Lala Panzi kon ik zonder problemen verlengen met twee nachten.
Gruwel
Eergisteren, toen ik voor het eerst het zwembad ging uitproberen, zaten daar Karen en haar echtgenoot Bebot, een echte ‘tribal’ Filipijn, met lang haar en hele lange nagels. Ik had een boeiend gesprek met ze over het leven, hun relatie en over hoe ze deze plek in zes jaar hebben opgeknapt van een bouwval (een combinatie tussen een verloederde hoerenkast en een backpackershostel) tot deze mooie en gezellige hideaway.
Toen Bebot hun zieke kat ging verzorgen schoof Karen wat dichter naar mij toe en vroeg of ik al had gesproken met Glennys,haar vriendin uit Zuid-Afrika. Ja, met haar had ik kennisgemaakt bij aankomst hier. “Heeft ze ook verteld wat haar is overkomen?” Nee, dat had ze niet; alleen dat ze hier een paar weken zou blijven. Karen dempte haar stem en vertelde een gruwelijk verhaal. Glennys paste in november in haar huis in Zuid-Afrika een paar dagen op haar (enige) kleinzoon van zes maanden. Na een uitstapje haalde ze hem uit het kinderstoeltje achterin de auto, toen haar hond – een trouwe metgezel sinds zeven jaar, ze woont alleen – er tussen sprong, het kind uit de auto sleurde en het vóór haar ogen aan stukken scheurde.
Sindsdien vindt ze geen rust. Ze kan niet in haar huis zijn (de hond is uiteraard afgemaakt) en kan ook haar zoon en schoondochter niet meer onder ogen komen. Vandaar dat ze hierheen is gereisd, in de hoop dat ze bij haar oude vriendin op de één of andere manier tot vergeving en aanvaarding kan komen.
Poeh… wat een verschrikking! Dat verklaart waarom er zo’n grijze wolk om deze vrouw heen hangt.
Ik ben benieuwd of het de bedoeling is dat het tussen haar en mij nog tot een gesprek komt.
Die frisse duik in het zwembad – en een warme douche – had ik wel even nodig.
Invasie
Gisteren kwam er een invasie van Karen’s familie uit Londen binnenvallen. Haar moeder Kate van 78, met haar kleindochter en partner, die ook hun zoontje van vier en een tweeling van een paar maanden hebben meegenomen. Zij blijven allemaal zes weken hier.
In eerste instantie verschanste ik mij op mijn kamer. Maar intussen heb ik in mijn pauzes een paar fijne gesprekken gehad met de moeder, een nerveuze, intelligente vrouw, die rookt en veel praat. Ze heeft een kleinzoon die op het spirituele pad is en Zen beoefent. Hij intrigeert haar mateloos (“Jij doet mij aan hem denken, door de rust die je uitstraalt; je zou hem een keer moeten ontmoeten.”) want zij zoekt zelf ook wegen om haar chronische spanningen los te laten en ‘tot zichzelf’ te komen.
‘s Avonds at ik bij Floral Villarosa, het guesthouse hiernaast waar ik 19 februari naartoe verhuis voor twee nachten. Het is vandaag Valentine’s Day en ook hier – net als in Lala Panzi – staan/hangen overal roze ballonen met hartjes.
Het restaurant is bijna leeg, op een koppel van middelbare leeftijd na. De meisje van de bediening vinden het maar sneu dat ik geen liefdespartner bij me heb. Ze verwenen mij extra en kunnen zich niet voorstellen dat ik genoeg heb aan mijn eigen gezelschap en mijn camera, waar ik meteen maar even een paar plaatje mee schiet.
Nieuwe ontmoeting
Vannacht heb ik tot vijf uur doorgewerkt aan mijn projecten. Dus zat ik vanochtend pas om tien uur aan het ontbijt, zonder yoyo-yoga en zwemmen.
Daar ontmoette ik een leuk koppel: Marijke uit Nijmegen en Neema (half Iranees) uit Manchester. Ze zijn net aangekomen na een tochtje naar El Nido (waar het inderdaad vreselijk was met de toeristische drukte, dus ik blij dat ik niet ben gegaan!) en hier een nachtje blijven slapen voordat ze morgen via Manila weer naar Noord-Vietnam vliegen, waar ze wonen en werken. Beiden geven Engelse les aan kinderen van mensen die in grote bedrijven werken.
Uiteraard hebben ze een schat aan informatie over de do’s, don’ts en musts in Vietnam. En ik kan ze over mijn werk en de ins en outs van deze plek vertellen.
Het ontbijt wordt koud door al onze verhalen. Maar dat maakt het niet minder smakelijk: omelet met tomaat en kaas, toast, gesmoorde groenten, watermeloen, ananas, jam en een grote pot Engelse thee.
Simcard tegoed aanvullen
Het internet doet het redelijk goed vandaag, vandaar dat ik deze woorden nu op de website kan zetten. Om de foto’s van de afgelopen drie blogs er in te krijgen zal ik straks even naar de hoek moeten lopen om het tegoed van mijn lokale Globe simkaart te laten aanvullen. Goed om, even de benen te strekken… En dan alsnog maar even het zwembad in.
Bij de kiosk om de hoek kan ik met 100 pesos tegelijk uploaden, maar de jongen vindt het geen punt om dat 5 x achter elkaar te doen. Met deze 500 kan ik weer twee of drie dagen vooruit.
Computerfrustraties
Ik buig mij weer over de foto’s en het proeffilmpje die ik gisteren heb gemaakt. De foto’s blijk ik uiteindelijk op een simpele manier naar Dropbox over te kunnen zetten zonder op synchronisatie te wachten (om ze vandaar op mijn website te krijgen met de nu weer trage internetverbinding is echter een ander verhaal). Maar terwijl het eergisteren via een usb-kabel ook lukte met de filmpjes, krijg ik dat vandaag niet voor elkaar. Ik doe dezelfde procedures keer op keer opnieuw en lees de troubleshooting sites op het internet er nog eens op na, maar niets mag baten.
Uiteindelijk geef ik het op en besluit maar gewoon vast aan de gang de filmpjes die wél heb kunnen overzetten. Daarvoor moet ik wel de instructies van mijn crash course Adobe Premiere video editing met Sacha erbij halen. Tot mijn verbijstering geeft Word aan dat het bestandje ‘Logboek Sacha videoles’ niet meer bestaat… Hoe kan dat nou?!
Het ego-centrum in mijn middenrif krimpt samen. Ik laat me toch niet kisten doordat ik die handleiding niet meer heb?
Toch eerst maar even alles loslaten, de frustratie voelen en ademen totdat de krampen wegebben.
Ik weet nog wel hoe ik een filmfragment moet importeren. OK, laat ik om te beginnen dat maar eens doen met een Photo Booth opname die een paar dagen geleden met de Mac heb gemaakt. En ja hoor, ik krijg de video erin er in. Maar als ik hem afspeel, blijkt het geluid niet synchroon te lopen…
De apps die het internet aandraagt als oplossing worden door de Mac niet geaccepteerd om dat-ie kennelijk in een beveiligingsstand staat die alleen Apple apps toelaat. Als ik na tien minuten nog niet heb uitgevonden hoe ik die stand kan veranderen geef ik het op en besluit ik om Adobe Premiere voorlopig maar te laten voor wat het is.
Wel kijk ik nog even wat er gebeurt als ik zo’n Photo Booth fragment rechtstreeks upload naar mijn kanaal op Youtube. Tot mijn verrassing blijkt dat vlekkeloos te lukken – en het geluid loopt mooi synchroon.
Mooi. Nu moet ik alleen nog een manier vinden om een titel toe te voegen en een muziekje.
Maar dat stel ik uit tot na het eten – of tot morgen. Het is intussen al tegen acht uur.
Dus voeg ik me bij het matronegezelschap beneden (drie stuks), bestel een gin-tonic, laat me met een zucht van verlichting achterover zakken in een rieten leunstoel en geef me over aan de idle talk die rondgaat. Wat later ben ik evn alleen met Glennys (die haar kleinkind is kwijtgeraakt door haar bloeddorstige hond) en het ongeval komt even ter sprake.
Tranen wellen op in haar ogen als ze vertelt dat ze uit Zuid-Afrika weg wil om samen met haar man een nieuw leven te beginnen in de UK. “Het leven gaat toch door”, zegt ze. Je kunt het gebeurde niet meer terugdraaien.” En zo is het.
Er komen weer een paar mensen bij zitten en we schakelen over naar de idle talk. Intussen arriveert de groentenschotel die ik heb besteld en die doe ik alle eer aan.
Na nog een capuccino trek ik mij terug op mijn kamer om te kijken of ik mijn blog nog van wat foto’s kan voorzien (‘s avonds is de wifi-verbinding doorgaans wat sneller) en op speurtocht te gaan naar eenvoudig montagetechnieken.
Wel informeer ik bij Karen nog even naar de Underground River Tour a.s. zondag. Dat zou beteken dat ik om 7.00 uur klaar moet staan en 7 uur moet reizen (en veel wachten), voor een boottochtje van een half uur door een grot die wordt omschreven als een van de wereldwonderen….
Als mijn ogen tegen twaalven bijna dichtvallen, geef ik mij gewillig over aan het Grote Niets….
