2018-02-19 Phils

MAANDAG 19 FEBRUARI

 

Afscheid van Lala Panzi

 

 

 

 

 

 

 

 

Vandaag verhuis ik voor 2 nachten naar hiernaast: een wat chiquer, rustiger en minder ‘Pippi Langkouserig’ hotelletje dan Lala Panzi. De (afwezige) eigenaren zijn Zwitsers, en dat kun je zien.

Ik begin met het bijwerken van mijn e-mail en het feliciteren van mijn zusje Joyce, die vandaag jarig is.
Dan neem ik uitgebreid de tijd voor mijn laatste ontbijt hier.

TAN -TRAGEDIE

 

 

 

 

 

Als ik tegen half  twaalf mijn koffers heb gepakt, ga ik naar beneden om te betalen.
Dat kan per creditcard, heb ik begrepen.

Maar anders dan in de hotels tot nu toe, gaat dat hier niet met een gewone pinpasautomaat, maar via een online connectie met de bank.

Het duurt een tijdje voordat Jen de optelling gemaakt heeft van al mijn consumpties. Maar we komen uit op € 298,- voor zes dagen, inclusief alle maaltijden en de wasserij.

Dan gaan we online en moet er van alles worden ingevuld. Uiteindelijk komt er een creditcard verificatie en de bank stuurt een TAN-code naar mijn mobiele telefoon met het verzoek de beveiligingscode in te vullen.

Oeps…! Dat is nu lastig. Ik heb een lokale telefoonkaart in mijn Galaxy zitten, met een ander nummer. Mijn Vodafone simcard zit in een reservetelefoontje dat ik heb gekocht in Indonesië om in noodgevallen bereikbaar te zijn. Maar dat zit boven in mijn koffer en is niet opgeladen… Bovendien is de bediening daarvan in het Indonesisch.

Dan maar even de kaarten wisselen. Gepruts. Jen is daar gelukkig behendig in.

Maar tegen dat de klus is geklaard, is de wachttijd voor het invullen van de beveiligingscode verstreken. Dat betekent een stap terug en opnieuw de TAN aanvragen.

Dan plopt er een bericht op van de bank: ‘Blijkbaar is er iets mis gegaan met de beveiligingscheck van uw boeking en wij hebben uw creditcard geblokkeerd’.

OK, we beginnen weer helemaal opnieuw, met het invullen van alle gegevens. Creditard nog steeds geblokkeerd.

 

 

 

 

 

Jen gaat de computer maar eens herstarten, de geschiedenis wissen en we beginnen nog maar een keer van voren af aan. Nee hoor, het werkt niet. Na drie keer de hele procedure te hebben afgedraaid geven we het op.

Wat nu?

Eh… ik herinner me dat ik ook nog twee Paypal accounts heb – die ik overogens zelden gebruik. Dus proberen we het daarmee. Gelukkig kan ik mijn inlogcodes uit Dropbox opvissen.

Maar om mysterieuze redenen werkt Paypal vandaag ook niet.

Tja, nu zit ik met de handen in het haar. Cash geld heb ik haast niet meer. En de dichtstbijzijnde ATM-machine waar ik mijn pinpas kan gebruiken is een half uur met de taxi van hier. Bovendien kun je daar per dag maar € 160,- mee opnemen, dus dat schiet ook niet op. Als die creditcard geblokkeerd blijft, heb ik voor het vervolg van mijn reis een serieus probleem…

We doen nog één keer de creditcard. Er komt geen eind aan het geduld van de goeie Jan (en het mijne), ook al zweet ik ls een otter, ondanks de ventilator. Wéér een weigering. Ah, maar er staat een Nederlands fraudetelefoonnummer bij da je kunt bellen. Bereikbaar vanaf zeven uur ’s morgens. Het is hier vijf voor twee en daar dus vijf voor zeven.

Ik ga even pauzeren in het restaurantje. En kijk wie we daar hebben: Llana uit Rusland (wonend en werkend in Shanghai), die ik zes dagen geleden dagen geleden bij mijn aankomst hier ontmoette. Ze is net terug van El Nido, komt hier lunchen en begroet mij hartelijk. We praten even bij en dan ga ik terug naar Jen, voor het vervolg van het betaalavontuur. Ik bel het fraudenummer in Groningen en krijg een vriendelijke (en nog een beetje slaperige) jongeman aan de telefoon. Ik leg hem de situatie uit en hij gaat even kijken wat er aan de hand is. Inderdaad ziet hij dat er een transactie is geweigerd. Hij heft de blokkade op en zegt dat ik nu weer kan betalen. Zo simpel is het!

Met een zucht van verlichting gaan Jen en ik opnieuw door de hele procedure – en nu kan ik mijn TAN-code ophalen en de beveiligingscode intoetsen. Gepiept!
We zijn tweeëneenhalf uur bezig geweest…

Losweken en overstappen naar de buren

Ik bestel een cappuccino bij Kailo en ga terug naar Jen. We praten nog een half uurtje en dan gaat zij naar haar hotelletje om de hoek, waar ze nog een massage neemt voordat ze vanavond terugvliegt naar Shaghai.

Het is tegen vijven als ik klaar ben om te vertrekken.

Terwijl ik  van iedereen afscheid neem (ik kom morgenavond nog terug voor de jam-session, hoor!) schiet ik nog een paar plaatjes van  Jen met Karen laat me fotograferen met Karen.

 

 

 

 

 

 

 

Ik krijg ik Kailo zover dat hij ook even voor mij wil poseren (hij houdt daar niet zo van, wat ik kan snappen, en hij heeft het veel te druk met koken voor alle gasten die de hele dag door van alle kunnen bestellen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de uitgang tref ik Antonio, waar ik nog een paar leuke shots van neem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan volg ik de bell boy, die mijn koffers naar hiernaast brengt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Floral Villarosa is het een oase van rust, vergeleken bij het dynamisch-chaotische Lala Panzi (waar afgelopen weekend 33 gasten waren). Een mooi aangelegde tuin met een groot zwembad, een hangmat, en een rustbed; voor mij een sober ingerichte kamer met een groot balkon, airco, een breed bed en een ruime douche. Beneden een smaakvol restaurant en behulpzame meiskes. Heerlijk om bij te komen voordat ik weer ga reizen.

 

Nieuwe hartscontacten

Meteen maar even afkoelen in het zwembad. Ik leg mijn kleren en handdoek op het rustbed en als ik uitgezwommen ben zitten daar twee Filipijnse zusjes met hun smartphones te spelen. Anniza en Krizza. Ze komen van Iloilo, op het eiland Boracay en zijn hier met hun moeder Anneth, die hen van twee verschillende mannen heeft gekregen, blijkbaar zonder dat daar een relatie of actief vaderschap van kwam. Ze spreken vloeiend Enge

Anniza (22) vraagt honderd uit en is duidelijk geïntrigeerd door mij. Ik blijk te lijken op op Granny, wijlen haar dierbare overgrootmoeder, door wie ze de eerste zeven jaar van haar leven is opgevoed, omdat haar moeder de kost moest verdienen als croupier in het casino van een cruise-boot. Ik bestel een San Miguel light, moeder Anneth (een vrouw van de wereld; ze heeft Maleisië, Hongkong, Thailand en China bezocht), komt erbij en tegen dat ik echt moet plassen besluiten we over een half uur in het restaurant ons gesprek voort te zetten tijdens het eten. Tijd om te douchen, wat e-mails te beantwoorden en even languit te gaan liggen.

Aan tafel vertelt Anniza over haar onvervulde teken- en schilderambities, haar werk in Manila op de software-afdeling van IBM (van 16.00-00.30 uur een baan waar ze 60% tevreden mee is, maar goed mee verdient), haar online bijbaantje in de IT (van 02.00 tot 06.00) en haar vele (digitale) vrienden en collega’s. Ze heeft me inmiddels al een vriendschapsverzoek gestuurd op Facebook.

Anneth vertelt over haar twee ‘ongelukjes’, van respectievelijk een kennis van een vriendin en een man waar ze vier maanden een relatie mee had toen ze in dat casino werkte. Toen ze het uitmaakte bleek ze zwanger te zijn. Na de geboorte van Krizza stopte ze met werken en nam de zorg voor haar kinderen op zich, omdat Granny inmiddels was overleden. Ze wordt onderhouden door de familie en momenteel voornamelijk één van haar zusters. Haar leven bestaat – sinds in 2015 hun huis afbrandde – voornamelijk uit TV-kijken en lezen (crimi’s en keukenmeidenromannetjes). We hebben het over seks, relaties, religie, zwarte magie en spiritualiteit – en wisselen uitgebreid foto’s uit. 16-Jarige Krizza zit er wat stilletjes bij maar haar ontgaat niets.

Tegen half elf beëindigen we de sessie en spreken af dat we morgen om half tien gezamenlijk zullen ontbijten, voordat ze de thuisreis aanvaarden.

In bed houd ik mij nog even bezig met mijn huiswerkjes – maar tegen twaalven I call it a day….